Vandaag is het weer eens bewezen.
Het is nergens goed voor om je op te jagen om iets zo snel mogelijk gedaan te krijgen. Dat lukt toch niet.
Het lijkt nochtans logisch: hoe sneller je een rot job afgewerkt hebt, hoe sneller je kan beginnen met de dingen die er toe doen.
Misschien gaat dat op voor ouderwetse dingen als strijken en hagen scheren maar zodra er informatica aan te pas komt gaat het gegarandeerd mis.
Dan krijg je een soort boemerang effect. De snelheid waarmee je todo lijst groeit is recht evenredig met de snelheid waarmee je hem probeert weg te werken.
S’morgens beginnen met het beantwoorden van mails om de rest van de dag aan andere zaken te kunnen besteden, dat was het plan. S’avonds was het aantal onbeantwoorde mails is nog niet geslonken. Immers elk antwoord riep een nieuw salvo van vragen op. Productiviteit van vandaag: nul.
Negeren dan maar? Ah, maar dan is er nog de telefoon om je eraan te herinneren dat er je een mailtje hebt gekregen, en anders verschijnt er wel iemand aan je bureau om je er attent op te maken. Antwoorden zal je. Want iedereen wil weten hoever je met je werk gevorderd bent. En o wee als je per ongeluk geen ‘reply to all’ hebt gedaan want dan komen alle vragen nog eens in veelvoud binnen.
De enige oplossing: de stekker eruit trekken en naar huis gaan. Morgen zal het wel lukken wat werk gedaan te krijgen. Vast.
Muzenissen 